Urodził się 1 maja 1892 w Filipowie w pow. suwalskim. Po maturze. Ukończył w 1909 w gimnazjum handlowym w Suwałkach, został absolwentem Wydziału Prawa na Uniwersytecie Lwowskim w 1914 r. studiował też w Szkole Politechnicznej we Lwowie.

W czasie studiów wstąpił do Związku Strzeleckiego. Od 1 VIII 1914 służył w Legionach w I baterii kadrowej, potem w 1 pułk artylerii, gdzie był kolejno dowódcą działa, dowódcą plutonu, oficerem zwiadu i adiutantem dywizjonu haubic, awansując na chorążego (1915) i podporucznika (1916). Walczył w Karpatach, na Bukowinie i na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym był więziony przez Niemców m.in. w Rastatt i Werl. Od XI 1918 r. służył w Wojsku Polskim w Dowództwie Okręgu Generalnego nr II "Lublin", a po awansie na porucznika od 28 XI 1918 r. był adiutantem Naczelnego Wodza. Od II 1919 r. służył w 2 pułku strzelców polskich Armii gen. J. Hallera (przemianowanym na 2 ps pieszych a następnie na 44 ps kresowych). Od XI 1919 do VII 1921 r. był szefem Wydziałem II w DOG nr VI "Lwów" awansując na majora.

Od VII 1921 r. w 1 pułku artylerii polowej Legionów w Grodnie, a następnie w Wilnie był dowódcą dyonu, od II 1922 r. zastępował dowódcę pułku. W czasie przewrotu majowego wysłał pomoc Piłsudskiemu. Od I 1927 do XII 1935 r. był dowódcą 1 pap Leg. (przemianowanego w I 1932 r. na 1 pa lekkiej Leg.) awansując w 1931 r. na płk. Od 1935 r. dowodził I Grupy Artylerii w Warszawie, a od III 1936 r. był Szefem Administracji Armii w randze wiceministra spraw wojskowych. Był członkiem Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 r. Od VI 1938 r. dowodził piechotą 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu, a od VII 1939 r. objął na takie samo stanowisko w 1 DP Legionów w Wilnie.

W kampanii 1939 r. walczył wraz z 1 DPLeg. w ramach armii "Modlin". W końcu IX dowodził grupą Filipkowskiego. 27 IX wraz z grupą wszedł w skład zgrupowania płk. Tadeusz Zieleniewski, które walczyło ona na Lubelszczyźnie do 2 X 1939 r. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której zbiegł do Otwocka, a następnie do Warszawy, gdzie działał w Służbie Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej. Od 1940 r. do VII 1943 r. był inspektorem Komendy Gł. ZWZ-Armii Krajowej na Obszar Lwów. Od 1 VIII 1943 do 31 VII 1944 r. był Komendantem tego Obszaru. W Akcji "Burza" dowodził oddziałami Obszaru. Na czele delegacji Komendy Obszaru wyjechał 31 VII do Żytomierza na rozmowy z gen. M. Żymierskim, po czym został aresztowany 2/3 VIII 1944 r. Był więziony m.in. w Kijowie, Lwowie, Rawie Ruskiej, Trzebusce, Charkowie, Riazaniu-Diagilewie, Griazowcu, Brześciu. W XI 1947 r. zwolniono go w Białej Podlaskiej. Następnie został dyrektorem administracyjnym huty szkła w Pieńsku koło Zgorzelca.

Zmarł 17 IV 1950 r. w Pieńsku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restututa IV klasy i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura
G. Mazur, J. Węgierski, Konspiracja lwowska 1939-1944. Słownik biograficzny, Katowice 1997;
A. Chmielarz, G. Jasiński, Armia Krajowa 1939-1945, Warszawa 2011.

Biogram ze strony brązowej MAK